Columbia University heeft alle in-persoon lessen op maandag stopgezet en medewerkers werden aangemoedigd om op afstand te werken. President Minouche Shafik zei: “We hebben een reset nodig,” met betrekking tot wat ze de “onenigheid” rond pro-Palestijnse bijeenkomsten op de campus noemde, evenals de arrestatie – met haar aanmoediging – van meer dan 100 studentenprotesten vorige week.
Ook op maandag heeft het kantoor van de rector van Columbia richtlijnen uitgegeven waarin staat dat er “virtuele leeropties” beschikbaar moeten worden gesteld aan studenten in alle klassen op de hoofdcampus van de universiteit tot het einde van het semester volgende week. “Veiligheid is onze hoogste prioriteit,” staat er in die verklaring.
Door het verplaatsen van haar cursussen online, heeft de universiteit een belangrijke reeks boodschappen naar het publiek gestuurd. In het midden van wat zij als een noodsituatie beschouwt, bevestigt de school dat zij nog steeds haar kernservice aan studenten levert. Het bevestigt dat universiteiten het publiek’s perceptie delen dat onderwijs an sich – in tegenstelling tot onderzoek, entertainment, gemeenschapsvorming of andere elementen van de universitaire ervaring – centraal staat in hun missie. En het impliceert dat Columbia haar verantwoordelijkheden voor toezicht en zorg voor studenten nakomt.
Maar die boodschappen komen niet helemaal overeen met de realiteit. Als de pandemie ons iets heeft geleerd, is het dat “klassen online verplaatsen” niet echt mogelijk is. Een les is niet alleen het feit van het samenkomen op een bepaald tijdstip, of een docent die informatie overdraagt tijdens die bijeenkomst, of studenten die deze informatie ontvangen en verwerken. Een universiteitslokaal biedt studenten een bestemming op de campus, een excuus om de terreinen over te steken, een rugzak op de schouders, en realiseert een bepaald beeld van het studentenleven. Eenmaal daar, doet de klas ook echt werk. Het begrenst de ruimte en aandacht voor leren, het creëert kameraadschap en het biedt mogelijkheden voor discussie, flirten, verveling en alle andere aspecten van een universitaire vervulling. Haal het klaslokaal weg, en wat blijft er over? Vaak een slappe repetitie van het leren, uitgevoerd door onhandige of onwillige acteurs.
Columbia’s beslissing om virtueel te gaan vanwege onrust op de campus toont de reikwijdte van noodsituaties die deze vorm van verstoring nu rechtvaardigen. “Klassen online verplaatsen” voor iedereen is een beslissing die universiteiten kunnen nemen wanneer dingen zelfs maar een beetje misgaan. Een pandemie of een verwarde schutter kan de oorzaak zijn, net als burgerlijke onrust, of gewoon de dreiging van ijs door een verwachte winterstorm. Omdat deze beslissing als tijdelijk en urgent wordt gepresenteerd – omdat Zoom wordt behandeld als een brandblusapparaat aan de muur van elk klaslokaal, voor het geval dat het ooit nodig is – kunnen scholen hun uitgesproken geloof in de waarde van persoonlijke inschrijving handhaven.
Online lessen zitten tussen twee werelden in. Ze zijn bijna altijd slechter dan persoonlijke ontmoetingen en ze kunnen enigszins beter zijn dan helemaal niets. Maar die tussenruimte is een onheilspellende vallei gebleken voor het onderwijs. Als online lessen echt werken, waarom zou je ze dan niet altijd gebruiken? Als ze echt niet werken, waarom zou je ze dan überhaupt gebruiken? Antwoorden op deze vragen variëren op basis van wie je het vraagt. Accreditors, die educatieve normen handhaven, kunnen eisen dat cursussen voor een bepaald aantal uur samenkomen. Docenten willen op schema blijven – maar ook af en toe een ziektedag nemen, zonder de druk om via een laptopcamera te blijven werken. Studenten willen in de klas zijn zodat ze kunnen krijgen waarvoor ze naar de universiteit zijn gekomen – behalve wanneer ze hun leven willen leiden. En nu, te midden van politieke onrust, willen universitaire leiders de stroom van mensen op en buiten de campus controleren – terwijl ze doen alsof ze normaal doorgaan.
De beslissing van Columbia University om virtueel te gaan vanwege onrust op de campus laat zien hoe breed noodsituaties nu dit soort verstoringen rechtvaardigen. “Klassen online verhuizen” voor iedereen is een beslissing die universiteiten kunnen nemen wanneer er ook maar iets misgaat. Een pandemie of een doorgedraaide schutter kan de oorzaak zijn, net als burgerlijke onrust, of gewoon de dreiging van een aanstaande winterstorm.
Hoewel online lessen een tussenoplossing zijn, zijn ze meestal slechter dan persoonlijke bijeenkomsten en mogelijk iets beter dan helemaal niets. Maar die tussenoplossing is de afgelopen tijd een vreemde vallei gebleken voor het onderwijs. Als online lessen echt werken, waarom zouden we ze dan niet altijd gebruiken? Als ze echt niet werken, waarom zouden we ze dan überhaupt gebruiken? De antwoorden op deze vragen variëren, afhankelijk van wie je vraagt. Accreditatieorganen, die onderwijsnormen handhaven, kunnen eisen dat cursussen voor een bepaald aantal uren worden gehouden. Docenten willen op schema blijven, maar ze willen ook af en toe een ziektedag opnemen, zonder de druk om via een laptopcamera door te werken. Studenten willen in de klas zitten zodat ze kunnen krijgen waarvoor ze naar de universiteit zijn gekomen – behalve als ze hun leven gewoon willen leiden. En nu, te midden van politieke onrust, willen universitaire leiders de stroom van mensen op en buiten de campus controleren – terwijl ze doen alsof alles normaal is.
Een FAQ-sectie op basis van de belangrijkste onderwerpen en informatie in het artikel:
1. Waarom heeft Columbia University alle in-persoon lessen stopgezet?
– Columbia University heeft alle in-persoon lessen stopgezet vanwege “onenigheid” rond pro-Palestijnse bijeenkomsten op de campus en de arrestatie van meer dan 100 studentenprotesten.
2. Wat zijn de richtlijnen van het kantoor van de rector van Columbia?
– Het kantoor van de rector heeft richtlijnen uitgegeven waarin staat dat er “virtuele leeropties” beschikbaar moeten worden gesteld aan studenten op de hoofdcampus van de universiteit tot het einde van het semester.
3. Wat impliceert het besluit van Columbia University om virtueel te gaan?
– Het besluit impliceert dat de universiteit haar kernservice aan studenten blijft leveren en dat onderwijs centraal staat in hun missie. Het impliceert ook dat Columbia haar verantwoordelijkheden voor toezicht en zorg voor studenten nakomt.
4. Waarom zijn online lessen geen ideale oplossing?
– Online lessen zijn niet ideaal omdat ze niet dezelfde ervaring bieden als in-persoonlijke lessen. Ze kunnen slechter zijn dan persoonlijke ontmoetingen en zijn slechts een tussenoplossing.
5. Waarom zouden universiteiten online lessen kunnen gebruiken?
– Universiteiten kunnen online lessen gebruiken als er sprake is van een noodsituatie, zoals een pandemie, burgerlijke onrust of een verwachte winterstorm.
Definities van belangrijke termen en jargon:
1. Pro-Palestijnse bijeenkomsten – Bijeenkomsten die betrekking hebben op het bevorderen van de Palestijnse zaak of steun aan Palestina.
2. Virtuele leeropties – Mogelijkheden voor studenten om online te leren via digitale platforms of tools.
3. Noodsituatie – Een situatie waarin snelle actie vereist is vanwege een crisis, gevaar of onrust.
4. Accreditors – Organisaties die verantwoordelijk zijn voor het handhaven van onderwijsnormen en het accrediteren van onderwijsinstellingen.
5. Kameraadschap – Een gevoel van samenhorigheid en vriendschap tussen individuen.
Suggesties voor gerelateerde links naar de hoofddomein (niet subpagina’s):
1. Columbia University – Officiële website van Columbia University.
2. Accreditatieorganen – Meer informatie over accreditatieorganen en educatieve normen.
3. Onderwijsinspectie.nl – Informatie over onderwijsinspectie in Nederland.